Skrímslin sem ég óttaðist í æsku

Þau voru nokkur, skrímslin sem ég óttaðist í æsku.

Til dæmis þóttu mér múmíur almennt mjög ógeðslegar og þá sérstaklega þessi í Tinnabókinni um Sjö kraftmiklar kristalskúlur. Ég gat varla horft á hana, svo mikill var hryllingurinn.

Í bókinni um Dísu ljósálf voru froskamæðgin sem bjuggu í feni og froskamamman vildi fá Dísu sem tengdadóttur, þvert á vilja Dísu. Mér þóttu þessi mæðgin mjög ógeðsleg. Slímug, hokin og krípí fenjafyrirbæri.

Svo var það hann Köngull könguló sem átti heima á Tjörninni og gerði ekki annað en að hrella Mola flugustrák. Köngull fannst mér ömurlegur náungi og ég vorkenndi Mola heil ósköp að þurfa alltaf að vera að standa í þessu stappi við fíflið hann Köngul.

Ég man ekki hvað ég var svo gömul þegar myndin um geimfarann hana Barbarellu var sýnd í Ríkissjónvarpinu, en þar bættist í hryllingssafn sálar minnar. Bæði voru þar tannhvassar dúkkur sem reyndu að rífa kyntáknið í sig og árásargjarnir páfagaukar sem vildu henni hreint ekkert gott, mér til mikillar vansældar.

Stuttu síðar kom svo myndin um manninn sem minnkaði á skjáinn en þar lenti venjulegur heimilisfaðir í því að vera smækkaður niður í Playmobil-stærð og eitt af því sem hann þurfti að díla við í sínu flókna lífi var að drepa risakönguló með saumnál. Hræðileg sena og litla ég faldi mig á bak við sófa meðan ósköpin gengu yfir.

Dorian Gray var fagur að utan, en það fór ekki mikið fyrir innri fegurð hjá honum, greyinu.

Versta skímslið birtist síðan á RÚV árið 1982, þegar kvikmyndin um hinn siðblinda Dorian Gray setti sálarlíf mitt (og flestra af minni kynslóð) á annan endann. Sérstaklega senan þegar hulunni var svipt af málverkinu þar sem hinn raunverulegi, andlega krumpaði, illgjarni og gerspillti Dorian kom í ljós.

Í dag er svo komið að ég hræðist hvorki kóngulær, múmíur, tannhvassar dúkkur né árásargjarna páfagauka, en Dorianar þessa heims vekja enn hjá mér ótta.

Enda kannski öllu raunhæfara fyrir litlar ljóshærðar konur að reyna að forðast sjarmerandi sjálfhverfinga sem svífast einskis en múmíur, köngulær og illgjarna páfagauka í vígahug?

Margrét Hugrún

Ég er af X-kynslóð, elska 70’s tónlist, finnst gott að fara í sund á kvöldin og á erfitt með arfa i görðum. Kýs fjölbreyti í lífið. Kann eina Eminem plötu utanað. Hef thing fyrir Marilyn Monroe, áhuga á feminisma og svona sitthvað fleira.

pjatt.is/author/margret/